YİTİRİLENLER

Önce umutlarım vardı.Hayallerim,düşlerim vardı.En önemlisi beni sevenler,sevdiklerim vardı.Sonra bir gün kapım çalındı gelen mutsuzluktu.Mutsuz olsamda umudumu yitirmemiştim.Çareler tükenmezdi.Mutsuzluk tüm mutluluğumu götürdü.Umutla aradım.Günlerce,aylarca.Sonra umutsuzluk çaldı kapımı.Umudum tükendi herşeye.Olumsuz bakıyordum hayata.Gözümün önündeki çareleri göremez oldum.Sonra kapım çalındı,gelen çaresizlikti.Gidince anladım gidenlerin değerini.Çok geçti artık herşeyimi,benliğimi kaybetmiştim.Hayattan yoksun,sade.Şimdi mi?Şimdi ise;hayatın bir kenarında,boş,umutsuz,çaresiz bir bitki gibi duruyorum.Ne tepkim var hayata ne de yaşama bağlılığım.Şu an ben bir hiçim...

  Yazan: ELİF AKDOĞAN